Vandaag, woensdag 7 januari 2015, heb ik mijn laatste bestraling gehad. Het voelt gek, om morgen niet naar het UMCG te gaan, om mijn masker hier thuis te hebben, om morgen m'n wekker niet hoeven te zetten. De bestraling is voorbij, maar het gevecht tegen Mr. Hodgkin gaat stilletjes door in mijn lichaam. Ik weet niet of ik blij of verdrietig moet zijn. Blij omdat de bestralingen voorbij zijn, maar toch ook verdrietig omdat ik me nu wel eenzaam voel. Niet meer elke dag grapjes maken met Job & co. over alle domme dingen die ik zei. Niet meer elke dag hetzelfde wandelingetje naar bestralingsruimte E. Niet meer elke dag m'n irritaties op Job kunnen afreageren *lacht*. Nu zit ik weer alleen, geen mensen om tegen te praten, behalve mijzelf.
In het begin vond ik het best eng en kon niet echt geloven dat het apparaat mij beter kon maken. Want hoe kan daar een onzichtbare straling uitkomen, die ik totaal niet voel, maar wel zoveel effect hebben om de slechte (en de goede) cellen te vernietigen? Ik haatte het altijd als ik op andere mensen of dingen moest vertrouwen, maar nu moest het wel. Dit apparaat moest het doen, zelf kon ik het niet. Gelukkig hebben alle mensen van de radiotherapie me heel goed geholpen en erdoor heen gesleept. Ze vertelden alles over het apparaat, over de straling en over de bijwerkingen. Maar het allerfijnste vond ik dat ze ook over zichzelf vertelden, dat ze vroegen hoe mijn weekend was geweest, of ik goed had geslapen. Ze waren allemaal zo ontzettend aardig, dat ga ik wel heel erg missen. Elke dag moesten ze maar weer vragen naar m'n geboortedatum, dat is verplicht. Ik denk dat ze nu wel nachtmerries hebben gekregen van die vreselijke datum, haha.
In het begin keek ik heel erg op tegen de bestraling, maar later vond ik het juist leuk om naar de radiotherapie te gaan. Ik zag het als een soort uitje. Het was namelijk ook echt leuk. Ik was niet bang, ik vond het niet eng. Ik moest vaak lachen en kon het heel goed vinden met iedereen.
Ik vind het altijd heel moeilijk om afscheid te nemen van mensen, waar ik dan net een soort "band" mee heb opgebouwd. De mensen op de radiotherapie voelden heel vertrouwd en ze waren eigenlijk het enige sociale contact wat ik echt had. Ze probeerden me altijd op m'n gemak te laten voelen. Ik was niet zomaar "een nummer", ik was Lucinde. Die ene die altijd moest lachen als de lijnen werden getekend, die ene waarvan de lippenstift altijd als afdruk op het masker kwam te zitten, die ene
Mijn buddy Job was echt top. Ik kon heel goed met hem praten en hij maakte me vaak aan het lachen. De eerste keer dat ik hem zag was bij het maken van het masker. Hij merkte het One Direction bandje om mijn pols meteen op. Daarna kwam het elke dag wel ter sprake, haha. Hij gaf me elke dag m'n KanjerKetting kraal en m'n stempel voor m'n stempelkaart. Na elke vijf bestralingen mocht ik een cadeautje uitzoeken. Vandaag ook, hij was speciaal gaan winkelen om wat toepasselijke cadeautjes voor mij te kopen, omdat er alleen maar knuffelberen etc. waren.
Ik wist eerst niet wat ik moest verwachten van een buddy, ik had dat nooit eerder gehad. Maar ik weet zeker dat Job een geweldige buddy is, waarmee iedereen mee kan lachen, haha. Job is uiteindelijk niet alleen m'n buddy geweest, maar ook iemand waar ik alles tegen kon zeggen, eigenlijk een soort goeie vriend.
De bestralingen zijn voorbij, maar het gevecht nog niet. Over twee maanden heb ik mijn pet-scan, dan kunnen we zien of ik kankervrij ben of niet. De aankomende weken heb ik nog een heleboel onderzoeken en gesprekken met m'n oncoloog. Volgende week moet ik weer heen, nu heb ik dus een weekje vrij. Ze verwachten dat de bijwerkingen van de bestraling rond 10 januari gaan beginnen. Over acht week ga ik beginnen met een speciaal onco-fit programma bij de fysiotherapie, dat is een programma speciaal voor kankerpatiënten. Zo hoop ik weer wat kracht terug te krijgen.
Bijdeze wil ik iedereen van de radiotherapie bedanken (omdat ik weet dat ze dit lezen, lol). Jullie waren echt tof en hebben me veel steun gegeven. Nu kan ik eindelijk die vreselijke rode strepen van m'n lichaam afschrobben, haha. Vandaag moest ik wel even m'n tranen inhouden, misschien zie ik er wel uit als een badgirl, maar eigenlijk ben ik een softie ;)
Gelukkig heb ik geen wimpers meer om mascara op te doen, want anders was dat allemaal uitgelopen.
"Het ga je goed, Lucinde."
Bedankt <3 X
